Żubry
Największym ssakiem żyjącym obecnie w Puszczy Białowieskiej jest żubr symbol Białowieskiego Parku Narodowego. Spośród wszystkich żubrów żyjących w Polsce polowa ich ma swą ostoję w Puszczy. Od wczesnej wiosny do jesieni żubry żyją rozproszone w niewielkich grupach liczących po kilka lub kilkanaście osobników. Stada te składają się z samic i młodzieży obu płci. Dorosłe samce w tym okresie wędrują samotnie lub w małych grupkach po 2-3 osobniki. Zimą żubry gromadzą się w większe stada liczące do kilkudziesięciu sztuk. Podczas zimowego braku naturalnego pokarmu wymagają dokarmiania. Żubry kiedyś zamieszkiwały większe kompleksy leśne na niżu Europy. Z czasem gdy lasów ubywało żubr stał się coraz rzadszy. Swa ostoję zachował w Puszczy Białowieskiej, gdzie znalazł optymalne środowisko do bytowania. Żubr od dawna podlegał pieczołowitej ochronie królów polskich. Stworzyli oni specjalne służby, których zadaniem była opieka nad żubrami i ochrona przed kłusownictwem. Dopiero I wojna światowa położyła kres naturalnej populacji żubra w Puszczy. W wyniku działań wojennych i kłusownictwa ze stada liczącego przed wojną 700 sztuk ostatni żubr padł w 1919 r. Po wojnie ocalały zaledwie 54 żubry w europejskich ogrodach zoologicznych i zwierzyńcach. Żubry ponownie trafiły do Białowieży w 1929 r., zostały umieszczone w specjalnej zagrodzie. Hodowla rozwijała się pomyślnie i w 1952 r. część żubrów wypuszczono na wolność. Dziś w Puszczy Białowieskiej populacja żubra jest stabilna. Część żubrów (ok. 30-40 sztuk jest utrzymywanych w hodowli zamkniętej, w dużych zagrodach Reszta żubrów (505 sztuk, 2014 r.)żyje na wolności. (tekst - tablica na Wilczym Szlaku).
